دعوت عمومى انبياء به خداوند، دليل ديگرى براى اثبات توحيد است، چرا كه اگر دو پروردگار و واجب الوجود در عالم بود هر دو بايد منبع فيض باشند; زيرا يك وجود بى نهايت كامل، ممكن نيست در نورافشانى بخل بورزد; چرا كه عدم فيض براى وجود كامل نقص است، و حكيم بودن او ايجاب مى كند، همگان را مشمول فيض خود قرار دهد.

اين فيض دو شاخه دارد: فيض تكوينى (در عالم خلقت) و فيض تشريعى (در عالم هدايت). بنابراين، اگر خدايان متعددى وجود داشت، بايد فرستادگانى از نزد همه آنها بيايند، و فيض تشريعى آنها را به همگان برسانند.

حضرت على(عليه السلام) در وصيت نامه اش براى فرزند گراميش امام حسن مجتبى(عليه السلام)مى فرمايد: «بدان فرزندم! اگر پروردگارت همتايى داشت، فرستادگان او به سراغ تو مى آمدند و آثار ملك و سلطان او را مشاهده مى كردى، و به افعال و صفاتش آشنا مى شدى، ولى او معبودى يكتاست، همان گونه كه خودش توصيف كرده است».(1)

منبع:

تفسير نمونه، جلد 27، صفحه 479.