بدون ترديد، نقش زنان در تاريخ اسلام، نقش بسيار مهم و تعيين كننده اي بوده و هست. در صدر اسلام، زناني چون نسيبه را مشاهده مي كنيم كه در جنگ احد از رسول خدا (ص) دفاع مي كرد و در اين راه زخمي گرديد. و نيز در جنگ احد، بدن امام علي (ع) پر از زخم شده بود، به طوري كه بدن آن حضرت از شصت جا جراحت سخت برداشت. پيامبر اكرم (ص) دو زن را به نام سليم و ام عطيه مأمور مداواي حضرت علي (ع) نمود، و آنها طبق ماموريت به زخم بندي مشغول شدند. و همچنين نقش پر اهميت زهراي اطهر (س) در دفاع از حريم ولايت، امري است روشن و معلوم كه در جاي خود بحث شده است، همانطور كه نقش زينب كبري (س) در نهضت عاشورا و روشنگري پس از آن واضح و مبرهن است.

زنان در انقلاب جهاني حضرت مهدي (عج) نيز داراي نقش مهمي هستند. چنانكه امام صادق (ع) به مفضل بن عمر مي فرمايد: «با حضرت قائم (ع) سيزده زن همراه است. عرض كرد: آنها چه كار مي كنند؟ حضرت فرمود: مجروحين را مداوا و بيماران را پرستاري مي كنند، همانطور كه در زمان پيامبر (ص) چنين بود.»[1].
 و نيز امام باقر (ع) فرموده است «سوگند به خدا، سيصد و اندي مرد مي آيند كه در ميانشان 50 نفر زن هستند، در مكه اجتماع مي كنند بي آنكه قبلا وعده داده باشند، آمدنشان مانند ابرهاي پاييزي است.»[2].

منابع:

1- اثبات الهداه، شيخ حر عاملي، ج 7، ص 150
2- بحار الانوار، علامه مجلسي، ج 52، ص 223

كتاب يكصدپرسش وپاسخ پيرامون  امام زمان (عج)، عليرضارجالي تهراني، صفحه220-221.