مسلّماً منظور معناى اول نيست، زيرا اراده تشريعى (به معنى تكليف نسبت به واجبات و ترك محرمات) منحصر به خاندان پيامبر نيست، زيرا همه مردم بدون استثناء موظّف و مكلف اند از گناه و پليدى پاك باشند، در حالى كه كلمه «اِنَّما» دليل بر اين است كه اين موهبت، مخصوص خاندان پيامبر(صلى الله عليه وآله) است (دقّت كنيد).

بنابراين اراده در اين جا منحصر به اراده تكوينى است ولى نه به آن معنا كه موجب جبر گردد، و خاندان پيامبر(صلى الله عليه وآله) مجبور به معصوم بودن باشند، زيرا انبياء و امامان چنان هستند كه در عين قدرت بر گناه، به سراغ گناه نمى روند; زيرا خداوند يك سلسله آگاهى ها و مبادى فطرى به آنها بخشيده كه آنها را دعوت به پاكى مى كند، درست همان گونه كه هيچ انسان عاقلى حاضر نيست لخت مادرزاد در كوچه و خيابان به راه افتد، در حالى كه قدرت بر اين كار را دارد، امّا مبادى فطرى و آگاهى ها اجازه چنين عمل شرم آورى را به او نمى دهد.(1)

منبع:

پيام قرآن،آيت الله مكارم شيرازي جلد 7، ص 88.