ما زنان ايرانى مقيم پونه هندوستان تصميم گرفته ‏ايم زبان انقلاب اسلامى باشيم و در اين راه با مشكلاتى رو به رو هستيم؛ در اين زمينه مسائلى داريم كه تقاضا مى‏ كنيم پاسخ بفرمائيد:
1- تكليف زنى كه مردش او را مجبور كرده نماز نخواند و حجابش را بردارد چيست؟
2- زنى كه بى حجاب است و حاضر نيست با حجاب شود آيا مى ‏تواند عضو شوراى اسلامى باشد؟
3- آيا حسينيّه‏ اى كه در قديم از طرف شخص مسلمانى وقف شده مسلمانان حقّ دارند كه در آن بنشينند و درباره إسلام و جمهورى اسلامى بحث و گفتگو نمايند؟ اگر متصدّيان اين حسينيه بخواهند جلوى تبليغات اسلامى را بگيرند و بگويند اينجا محلّ نمازگزارى است تكليف چيست؟
4- فرق بين ايرانى مسلمان مقيم با يك دانشجوى مسلمان پيرو خط إمام چيست؟ و تكليف ما زنان كه پيرو خط إمام و قرآن هستيم با كسانى كه بين ما و دانشجويان متعهّد به إسلام تفرقه مى‏ اندازند و لو شوهر و فرزندان ما باشند چيست؟
5- آيا صلاحيّت شوراى اسلامى زنان يا مردان متعهّد در خارج از كشور كمتر است از يك انجمن كه بر مردم تحميل شده و در دوران منحوس پهلوى براى شاه معدوم سر و دست مى‏ شكسته و هنوز هم اميدوارند كه فرزند نا خلف او به ايران بازگشته و سلطنت نمايد؟
جواب:‏
 (1) اطاعت شوهر در أمر به ترك نماز و حجاب واجب جائز نيست.
 (2) عضو شوراى اسلامى بايد متعهّد به إسلام و عامل به دستورات دينى باشد.
 (3) استفاده از حسينيّه موقوفه تابع مقرّرات وقف است، و كسى حقّ ندارد از استفاده مطابق با جهت و مصلحت وقف ممانعت كند.
 (4) بين مسلمانان از زن و مرد فرقى نيست، و همه موظّف هستند از إسلام و رهنمودهاى آن تبعيّت كنند، و از تفرقه كه موجب ضعف و شكست مى‏ شود حذر كنند.
 (5) هر كس از زن و مرد در حدود توان خود با مراعات ضوابط اسلامى موظّف است در خدمت به إسلام و معرّفى آن و توحيد صفوف مسلمين كوشا باشد.
پي نوشت:
امام خمينى(ره)، استفتائات، ج ‌3، خدمات اجتماعي زنان، س 12