فرعون خطاب به مردم مصر مي گفت: «انا ربكم الاعلى »؛ ظاهر كلام فرعون اين است كه خود را رب اعلا مى پنداشته يعنى از ساير ارباب كه مورد پرستش مصريان بودند بلند مرتبه تر مى دانسته. و بعيد نيست منظورش از اين برترى - با اينكه خودش هم بت پرست بوده و به حكايت قرآن درباريانش براى تحريكش مى گفتند: «آيا موسى را آزاد مى گذارى تا در زمين فساد نموده ، تو را و خدايانت را تباه كند» - اين بوده كه بگويد: من از همه خدايان به شما نزديك ترم، براى اينكه ارزاق شما به دست من تامين مى شود، و شوون زندگى و شرافت و آقائيتان به همت من حفظ مى شود، ولى ساير خدايان داراى اين صفت نيستند.
بعضى گفته اند: مرادش اين بوده كه خود را بر همه كسانى كه متولى امور مردمند برترى بدهد، نه اينكه ادعاى خدايى كند، و حاصل دعوتش اين است كه من سلطان شما، و مافوق ساير اولياى امور مملكت شمايم ، مافوق حكام و عمال مملكتم . پس آيه مورد بحث در معناى آيه ديگرى است كه در آن كلام فرعون را حكايت نموده ، مى فرمايد: «و نادى فرعون فى قومه قال يا قوم اليس لى ملك مصر...». اما اين نظريه با ظاهر كلمات قرآن مخالف است، زيرا فرعون در ضمن سخنانش با قوم تصريح به الهيت خود كرده، مى گويد: «يا ايها الملا ما علمت لكم من اله غيرى»، و نيز به موسى گفت:«لئن اتخذت الها غيرى لاجعلنك من المسجونين».

منبع:

ترجمه تفسير الميزان ج20ص 305و306.