در روايتي از امام سجاد(ع) آمده است كه اهل‌بيت را تا دو روز در آن ويرانه نگاه داشته‌اند. از داود‌ بن‌ فَرْقَد نقل شده است كه وقتي در محضر علي‌بن‌الحسين(ع)، از شهادت امام حسين(ع) و اسارت اهل‌بيت سخن به ميان آمد، ايشان فرمود: «وقتي ما را به شام بردند، به زندانمان افكندند... . در آنجا نگهبانان رومي، به زبان خودشان باهم سخن مي‌گفتند و به من اشاره مي‌كردند و مي‌گفتند: اگر در بين اينان وارث خون [حسين] باشد، كسي جز او نيست. ما را دو روز در آن مكان نگه ‌داشته، سپس ازآنجا آزاد كردند».[1]

خطبة امام سجاد(ع) در مسجد جامع، وضع را به نفع اهل‌بيت تغيير داد؛ چنان‌كه جوّ حاكم بر دمشق، ديگر به يزيد اجازه نمي‌داد آنها را دوباره به‌عنوان اسير، زنداني كند. ازاين‌رو ـ بنا بر تصريح بيشتر مورخان‌ـ آنها را آزاد گذاشت و در خانه‌اي كنار منزل خودش جاي داد.[2]

شيخ مفيد مي‌نويسد: «يزيد دستور داد زنان را در خانه‌اي جداگانه درآورند و علي‌بن‌الحسين(ع) نيز نزد ايشان باشد. پس خانه‌اي چسبيده به خانة يزيد براي ايشان خالي كردند و خاندان [عصمت] چند روزي در آنجا ماندند».[3]

برخي ديگر از مورخان نوشته‌اند: «يزيد اهل‌بيت را در خانة مخصوص همسرانش منزل داد و به هنگام صرف غذا، علي‌بن‌الحسين را نيز دعوت مي‌كرد».[4] مدت اقامت ايشان در اين منزل نيز سه روز بود و در اين مدت آنها همواره مشغول عزاداري بودند.]5]

پي نوشت:----------------------

[1]. حدثنا محمّد بن‌ الحسين عن صفوان عن داود بن ‌فَرْقَد قال: ذكر قتل ‌الحسين وأمر عليّ ‌بن ‌الحسين [فقال:] لما أن حملنا إلي الشام فدفعنا إلي السجن... فتراطن أهل الروم بينهم فقالوا: ما في هؤلاء صاحب دم إن كان إلا ذلك، يعنوني؛ فمكثنا يومين ثم دعانا وأطلق عنا (محمدبن‌حسن‌بن‌فروخ الصفار، بصائر الدرجات، ص339).

[2]. شيخ مفيد، الإرشاد، ج2، ص122؛ طبرسي، اعلام الوَري، ص249؛ ابن‌اعثم، كتاب الفتوح، ج5، ص133.

[3]. شيخ مفيد، الإرشاد، ج2، ص122.

[4]. ثم أمر بالذّرية فأدخلوا دار نسائه وكان يزيد اذا حضر غذائه دعا علي‌ بن ‌الحسين وأخاه عمر فيأكلان معه (دِيْنَوَري، الاخبار الطوال، ص386؛ و با تفاوت‌هايي: طبري، تاريخ الامم و الملوك، ج5، ص462؛ خوارزمي، مقتل‌ الحسين، ج2، ص74؛ ابن‌اثير، الكامل في التاريخ، ج2، ص578).

[5]. ثم امر بالنسوة ان ينزلن في دار علي ‌حدة... فأقاموا عليه المناحة ثلاثاً (طبري، تاريخ الامم و الملوك، ج5، ص462؛ ابن‌سعد، الطبقات الكبري، ج1، ص489).