چندى قبل (به دنبال دعوت ستاد جذب نيرو براى اعزام به كردستان از كلّيّه داوطلبين) در يك سمينار يك روزه شركت كرده و تا حدودى به موقعيّت حسّاس و نياز مبرم استان كردستان به نيروهاى فرهنگى (كه تا حدودى بتوانند انقلاب فرهنگى را به مردم غمديده و ماتم زده و اسير دست گروه هاى دمكرات، كومله، فدائى و منافقين انتقال دهند) پى بردم، و در پايان كار موافقت خود را جهت همكارى إعلام داشتم، به اين اميد كه حتما موافقت شوهرم را مى‏ توانم جلب كنم؛ و حتّى در امتحانى كه مدّتى بعد، از داوطلبين كردند شركت كردم، و ليكن بعد از آن نه رئيس إداره آموزش و پرورش ناحيه حاضر شد با من مصاحبه كند (به بهانه اين كه فعلا در اصفهان به شما نياز بيشترى هست) و نه همسرم با رفتن من موافقت نمود، و من ماندم بر سر دو راهى كه چكنم؟ تكليف من چيست؟
‏
اگر شوهر شما موافقت نكند و مسؤول امور آموزش و پرورش دستورى در اين باره صادر نكرده باشد شما تكليفى در رفتن به كردستان نداريد، بلكه با مخالفت شوهر جائز نيست.
پي نوشت:
امام خمينى(ره)، استفتائات، ج ‌3، ازدواج و مسائل مربوط به آن، حقوق زوجيت، س 20