ج. 1) انكار قلبى؛ 2) اظهار كردن به زبان؛ 3) متألّم كردن معصيت كار. (مسأله‌ى 1610 رساله).
 امر به معروف و نهي از منكر مراتبي دارد: «١۶١٠»
اول: انكار قلبي مي‌باشد؛
دوم: اظهار كردن به زبان؛
سوم: متألّم كردن معصيت‌كار به‌قدري از زدن، كه تفصيل مراتب در مسئله بعد خواهد آمد.
بنابراين اگر انسان بدون گفتن، به هر وسيله ديگر ناراحتي قلبي خود را به معصيت‌كار نشان دهد و اين كار موجب ترك معصيت شود، لازم نيست با زبان امر به معروف و يا نهي از منكر بنمايد، البته در صورتي كه هيچ‌گونه اشكال شرعي ديگري در اين كار نباشد، و اگر چاره‌اي در اين كار به‌جز اظهار زباني نيست، باز بايد درجات خفيف‌تر را در انجام اين كار ملاحظه نمايد.
پي نوشت :
استفتاءات ( آيت الله بهجت )؛ ج 3 ، احكام امربه معروف و نهي از منكر، س 3844.