[فَتَلَقَّى‏ ءَادَمُ مِن رَّبِّهِ كَلِمَتٍ فَتَابَ عَلَيْهِ إِنَّهُ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ‏] (بقره آيه 37).( پس آدم از سوى پروردگارش كلماتى دريافت نمود،(و با آن كلمات توبه كرد،) پس خداوند لطف خود را بر او بازگرداند. همانا او توبه ‏پذير مهربان است). 
طبق آنچه از روايات شيعه وسنى استفاده مى‏ شود، مراد از كلماتى كه آدم به وسيله‏ آن توبه نمود، توسّل به بهترين خلق خدا يعنى حضرت محمّد و اهل‏بيت او عليه وعليهم السلام است.چنانكه در تفسير درّالمنثور از ابن عباس نقل شده است كه آدم براى پذيرش توبه ‏اش، خداوند را به اين نام‏ها قسم داد: «بحّق محمّد وعلىّ و فاطمة و الحسن و الحسين»  البتّه برخى معتقد ند، مراد از كلمات، همان جمله‏ اى است كه در سوره‏ ى اعراف آمده است: «ربّنا ظلمنا أنفسنا و ان لم تغفر لنا و ترحمنا لنكوننّ من الخاسرين» .(خدايا! ما به خود ستم كرده‏ ايم و اگر تو ما را نيامرزى و مورد رحمت قرار ندهى، حتماً از زيانكاران خواهيم بود).

منبع:

تفسير نور ج1 ص97