ما ساكن اصفهان هستيم ولى در 18 كيلومترى اصفهان كار مى‌كنيم آيا مسافر محسوب مى‌شويم يا خير؟ (با توجه به اينكه از منزلمان تا پايان شهر 10 كيلومتر فاصله هست) و مجموعا از منزلمان تا محل كار 28 كيلومتر فاصله هست، و بطور كلى آيا در مسافرت به بيرون شهر مبدأ، منزل انسان است يا بيرون شهر؟

با توجه به سؤال بالا آيا با پيمودن مسافت شرعى و لو در داخل شهر انسان حكم مسافر دارد؟ و آيا اين فتوى مربوط به قبل از ظهر است يا بعد از ظهر؟ و اگر كسى اين مسافت را پيمود تا كى مسافر محسوب مى‌شود؟ وطن دوم براى يك نفر در چه صورت و تحت چه شرايطى است؟

جواب:

حكم مزبور مخصوص شهرهاى بزرگ خارق العاده مثل تهران است و در مثل اصفهان مبدأ مسافت از آخر شهر حساب مى‌شود كه اگر تا محل كار به مقدار چهار فرسخ شرعى نباشد حكم سفر ندارد و در ترتب حكم سفر فرقى بين قبل از ظهر و بعد از ظهر نيست، ولى اگر بعد از ظهر از وطن يا محل اقامت در حال روزه بودن سفر كند روزه صحيح است و در اتخاذ وطن دوم خريدن ملك يا ماندن شش ماه شرط نيست ولى علاوه بر قصد ماندن دائمى بايد مدتى در آنجا بماند كه عرفا صدق كند اهل آنجا شده است.

پي نوشت:

امام خميني(ره)، استفتائات، ج1، احكام نماز، احكام مسافر، نماز مسافر، س248