در نگرش پيامبر خدا كسب حلال، برترين عبادت است چنانكه ايشان به نقل از خداوند مي‌ فرمودند: «عبادت را ده جزء است كه نه (9) جزء آن طلب حلال است».[1]

همچنين آن حضرت، كسي كه شب را در جستجوي حلال به صبح آورد مشمول غفران مي‌ دانست[2] و مي‌ فرمود: «خداوند دوست دارد بنده‌اش را در زحمت طلب حلال مشاهده كند».[3]

حضرت طلب حلال را بر هر زن و مرد مسلمان واجب مي‌ دانست.[4] از جمله نمونه‌هاي عملي كه از اهتمام پيامبر اكرم(ص) بر خوردن مال حلال‌ و پرهيز از خوراك حرام حكايت دارد جريان ميهمان شدن آن حضرت نزد گروهي از انصار است. هنگامي كه آنان گوشت گوسفندي بريان شده را در برابر آن حضرت نهادند، پيامبر اكرم(ص) لقمه‌اي در دهان نهاده و جويد اما فرو نداد و بيرون آورد و فرمود: اين گوسفند به من خبر مي‌دهد كه به طور ناحق تهيه شده است. آنان ضمن تصديق سخن پيامبر اكرم(ص) گفتند: چون در بازار، گوسفندي براي كشتن و دعوت كردن شما نيافتيم – بدون اجازه- گوسفند يكي از همسايگان را گرفتيم و –بعداً- بهاي آن را خواهيم پرداخت. پيامبر اكرم(ص) نيز فرمود كه آن را – به عنوان صدقه- به اسيران بدهند.[5]

از بيانات اثر گذار پيامبر اكرم(ص) در زمينه پرهيز از لقمه حرام، شرح مشاهدات آن حضرت در شب معراج نسبت به حرام‌ خواران است. در آن شب، پيامبر اكرم(ص) در چهره باطني عالم ماده، مردم حرام‌خوار را چنين ديده «به گروهي برخوردم كه در مقابل ايشان هم گوشت طيب و حلال و هم گوشت ناپاك و حرام بود اما آنان گوشت ناپاك را خورده و گوشت پاك و طيب را وا مي‌ نهادند!» هنگامي كه پيامبر اكرم(ص) از جبرئيل مي‌ پرسد: «اينان كيستند؟ پاسخ مي‌گويد: اينان كساني‌اند كه حرام‌خواري كرده و حلال را وا مي‌ نهند.»[6]

پي نوشت: ---------------------------------

[1] . «... يَا أَحْمَدُ إِنَّ الْعِبَادَةَ عَشَرَةُ أَجْزَاءٍ تِسْعَةٌ مِنْهَا طَلَبُ الْحَلَال...‏» (ديلمي، ارشاد القلوب، ج1، ص203؛ حر عاملي، الجواهر السنية في الاحاديث القدسية، ص197).

[2] . « ... قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص مَنْ بَاتَ كَالًّا مِنْ طَلَبِ الْحَلَالِ بَاتَ مَغْفُوراً لَه‏» (شيخ صدوق، الامالي، ص364، ح9).

[3] . «ان الله يحب ان يري عبده تعبا في طلب الحلال» (سيوطي،‌ الجامع الصغير، ج1، ص287).

[4] . «طَلَبُ الْحَلَالِ فَرِيضَةٌ عَلَى كُلِّ مُسْلِمٍ وَ مُسْلِمَة» (شعيري، جامع الاخبار، ص139؛ مجلسي، بحار الانوار، ج100، ص9).

[5] . حلي، تذكرة الفقهاء، ج2، ص392؛ مقدسي، شرح الكبير، ج5، ص395.

[6] . «قَالَ ثُمَّ مَضَيْتُ فَإِذَا أَنَا بِقَوْمٍ بَيْنَ أَيْدِيهِمْ- مَوَائِدُ مِنْ لَحْمٍ طَيِّبٍ وَ لَحْمٍ خَبِيثٍ يَأْكُلُونَ الْخَبِيثَ وَ يَدَعُونَ الطَّيِّبَ، فَقُلْتُ مَنْ هَؤُلَاءِ يَا جَبْرَئِيلُ فَقَالَ هَؤُلَاءِ الَّذِينَ يَأْكُلُونَ الْحَرَامَ- وَ يَدَعُونَ الْحَلَالَ وَ هُمْ مِنْ أُمَّتِكَ يَا مُحَمَّد» (قمي، تفسير القمي، ج2، ص6؛ مجلسي، بحار الانوار، ج16، ص219).