از نظر شرعي اگر كسي نماز واجب قضا داشته باشد خواندن نافله براي او جايز است بر خلاف روزه كه با وجود داشتن قضاي روزه نمي توان روزه مستحبي گرفت.
از سويي ديگر بر عهده داشتن قضاي نماز به معناي قبول نشدن نماز مستحبي و نوافل نمي باشد و هر كدام وظيفه اي است كه يكي به صورت وجوب و ديگري به صورت استحباب بر عهده ما است. بنا براين خواندن نوافل آثار خاص خود را دارد كه آثاري بسيار با بركت و پر بار است و به قول خود شما خواندن نافله توفيق آور است و انسان را موفق به قضاي نمازهاي واجب نيز مي كند. اين حالت براي كسي است كه نسبت به واجبات اهتمام دارد، ولي گاهي مايل است مستحبات را نيز انجام دهد. اما اگر كسي به طور كلي به واجبات خود بي توجّه باشد و نسبت به مستحبات اهتمام داشته باشد، همان گونه كه امروزه خيلي از مردم اين طور عمل مي كنند، بايد بداند كه در اين صورت مستحبات براي او نافع نبوده و بايد ابتدا نسبت به واجبات خود اهتمام بورزد، زيرا تقوا شرط قبولي اعمال است.
بنابراين اگر بتوان برنامه ريزي درستي داشت به گونه اي كه هر دو را با هم جمع نمود يعني هم نمازهاي قضا را خواند و هم از بركات نوافل و لا اقل برخي از آن ها مانند نوافل شب و صبح بهرهمند شد بسيار مناسب و شايسته است و اين كار اگر با برنامه انجام گيرد ممكن و عملي است.
البته اين نكته را نيز نبايد از نظر دور داشت كه اگر كسي از نظر وقت در مضيقه باشد به طوري كه امر داير ميان قضاي نماز واجب و خواندن نوافل باشد بي شك قضاي نماز واجب مقدم است امّا معمولا چنين ضيق وقتي وجود ندارد زيرا اوقاتي كه از دست مي دهيم به اندازه اي زياد است كه مي توان با استفاده از آن ها موفق به انجام هر دو نوع نماز شد.

پي نوشت :
كتاب پرسش ها و پاسخ هاي نماز، سيد حسن موسوي (مركز تخصصي نماز)