بهترين حالت به هنگام دعا اين است كه انسان دست‏ ها را به طرف بالا گرفته و درخواست خود را مطرح مى‏ كند.
امام صادق(ع) مي فرمايد: هيچ بنده اي دستش را به سوي خداوند عزيز جبار دراز نمي كند مگر اين كه خداوند حيا مي كند از اين كه آن را خالي برگرداند و در آن قرار مي دهد از فضل و رحمت خودش آن قدر كه بخواهد. به همين جهت هرگاه كسي از شما دعا كرد دست خود را برنگرداند تا اين كه آن را به سر و صورتش بكشد.[1]
اما چرا به طرف بالا؟ مگر خداوند در همه جا حضور ندارد؟ حضرت على(ع) در پاسخ همين سؤال فرمودند:«اذا فرغ احدكم من الصلاة فليرفع يديه الى السماء و لينصب فى الدعا، فقال ابن سبا: يا اميرالمؤمنين! أليس الله فى كل مكان؟ قال: نعم، قال: فَلِمَ يَرفع يديه الى السماء؟ فقال: او ما تقرا«و فى السماء رزقكم و ماتوعدون». فمن اين يطلب الرزق الا من موضع الرزق و موضع الرزق و ما وعد الله السماء»؛«وقتى از نماز فارغ شديد، دستانتان را به طرف آسمان بالا ببريد و دعا كنيد. ابن سبا سؤال كرد: مگر خداوند در همه مكان‏ ها نيست؟ حضرت فرمود: درست است. سؤال كرد: پس چرا دستمان را به طرف آسمان بالا ببريم؟ حضرت فرمود: آيا قرآن نخوانده ‏ايد كه فرموده است:«رزق شما و آن چه وعده داده شده ‏ايد، در آسمان است» پس از كجا بايد رزق را طلب كرد؟ بايد از موضع و جاى رزق و آن چه كه خداوند وعده كرده، طلب نمود كه آسمان است».[2]

پي نوشت :
[1] - وسائل الشيعه، ج 7، ص 51، چاپ آل البيت
[2] - تحف العقول عن آل الرسول ( ص)، ص 118
كتاب پرسش ها و پاسخ هاي نماز، سيد حسن موسوي (مركز تخصصي نماز)