اعتماد به نفس اين است كه انسان خود و نيروها و استعدادهاى خويش را فراموش نكند و هر چه بيشتر از آنها براى دست يافتن به اهداف خويش بهره گيرد و تا مى تواند دست خويش را در پيش ديگران براى رفع نيازهاى خود دراز نكند و يكى از پيامدهاى اعتماد به نفس، استقلال و خودكفايى است. بايد توجّه داشت كه اعتماد به نفس، به اين معنا، منافاتى با ارتباط با خداوند و كمك گرفتن از او ندارد; زيرا اعتماد به نفس، در برابر مردم است، نه خدا.
خودخواهى، كه از امور تكوينى و به معناى «خود را خواستن» است، اگر محوريّت يابد، مذموم است. اين گونه خودخواهى چنين است كه انسان تنها خود را ببيند و ديگران را نبيند و مصلحت ظاهرى خود را خوب و بد و سود و زيان بداند ملاحظه كند و در بهره گيرى از امكانات زندگى تنها به خود بينديشد. انسان مؤمن از اين چنين خُلقى به دور است و به ديگران نيز توجّه دارد و بلكه يكى از ويژگيهاى ارزشمند انسان ايثار است; يعنى ديگران را بر خويشتن برگزيدن و مقدّم داشتن و پيرو حق بودن است. آن هنگام كه خودخواهى انسان، با معيارهاى درست عقلانى و دينى سازگار باشد، صفتى پسنديده است.