تعريف غيبت:

اگر صفت ناروا در شخصي باشد يا كارى انجام داده باشد كه خلاف است و ديگران از آن بى‌اطلاع اند و دوست ندارد كسى آن را براى ديگران بازگو كند، بازگو كردن آن در غياب او پيش ديگران غيبت است كه چنين كارى براى گوينده و شنونده حرام است ولو شخص غيبت شونده راضى باشد.
غيبت ميت:
غيبت انسان در هرحال جايز نيست خواه زنده باشد يا از دنيا رفته باشد.گاه تصوّر مى شود كه مفهوم غيبت و همچنين رواياتى كه درباره غيبت وارد شد ناظر به افراد زنده است و مردگان را شامل نمى شود، بنابراين غيبت كردن پشت سر مرده اشكالى ندارد، ولى اين اشتباه بزرگى است زيرا طبق روايات اسلامى: «حُرْمَةُ الْمِيِّتِ كَحُرمَتِهِ وَ هُوَ حَىٌّ; احترام مرده مسلمان همچون احترام زنده او است» بلكه مى توان گفت غيبت مرده از جهاتى زشت تر و ناپسندتر است، زيرا زندگان ممكن است روزى غيبت را بشنوند و به دفاع از خود برخيزند، ولى مرده هرگز قادر به دفاع از خود نيست، به علاوه شخص غيبت كننده ممكن است افراد زنده را ببيند و از آنها حلاليت بطلبد ولى در مورد مردگان اين مطلب هرگز صدق نمى كند.
اضافه بر اين، دستوراتى كه درباره احترام به جسد مرده مسلمان داده شده از قبيل غسل و كفن و نماز ميّت و مفاهيمى كه در نماز آمده است و دفن و زيارت اهل قبور و حرام بودن بى احترامى به قبر مؤمن همگى دليل بر اين است كه آبروى مسلمانان بعد از مردن نيز بايد حفظ شود.

پي نوشت:
توضيح المسائل مراجع، ج‌2، ص 833
حضرت امام، استفتائات،ج‌2، ص618
آيت الله مكارم، اخلاق در قرآن جلد۳، غيبت مردگان
وسائل الشّيعه، جلد 19، صفحه 47، باب 24
استفتاء مركز پاسخگويي انوار طاها از دفاتر مراجع