ذلّت پذيرى :

عزّت و سربلندى از ويژگى هاى جامعه اسلامى است و قرآن مجيد در اين باره مى فرمايد:

(وَ لِلّهِ الْعِزَّةُ وَلِرَسُولِهِ وَ لِلْمُؤْمِنينَ)(منافقون 8) همانا عزّت از آن خدا و پيامبرش و مؤ منان است.

مـنـبـع عـزّت و سرافرازى مسلمانان ، خداى متعال است و پيامبر(ص) مظهر عزّت از رهگذر اطاعت و عـبـوديت خداست و جامعه اسلامى تا پيرو و مطيع دين است ، عزّتمند و سرافراز است و هر قدر از مـنـبع عزّت دور شود، به ذلت و زبونى روى مى نهد و چنين رخداد ناميمونى در حادثه عاشورا، آشـكارا نمايان شد و مردم به جاى تاج عزّت بر سر، طوق ذلّت بر گردن نهادند و بردگان بـى چـون و چـراى حـكومت اموى شدند و همه آنان ، جز امام حسين (ع) و يارانش ، بيعت با يزيد را پذيرفتند و دين و دنياى خويش را فداى دنياى بنى اميه كردند.

زهـيـر بـن قـيـن ، يـار سـلحـشـور و سـرفـراز امـام ، در روز عاشورا لحظه هايى پيش از شهادت افتخارآميز خود از فرجام نكبت بار مردم در سايه حكومت شوم بنى اميه چنين سخن گفت:

مـا شـمـا را بـه يـارى دودمان پيامبر(ص) و رها كردن طاغوت فرامى خوانيم . اين را بدانيد كه شـمـا از آن دو جـز تباهى زندگى چيزى نخواهيد ديد، آنان چشمان شما را از حدقه بيرون خواهند آورد و دسـت و پـايـتـان را قـطـع خواهند كرد و پيكرهاى مثله شده شما را بر درختان خرما به دار خواهند آويخت و نخبگان و مفسرانتان را به قتل خواهند رساند؛ چنان كه با حجر بن عدى و يارانش و هانى بن عروه و امثال او چنين كردند.(1)

و امام حسين (ع) در نامه اى به سران كوفه مى فرمايد: رسـول خـدا(ص) در زمـان حـياتش فرمود: (هر كس پادشاه ستمگرى را ببيند كه حريم خدا را مى شكند و پيمان او را زير پا مى نهد و با سنت پيامبر خدا مخالفت مى ورزدو در حكومتش با گناه و دشـمـنـى حـكـم مـيرانـد و بـا ايـن حـال بـا گـفـتـار و كـردارش تغييرى در جامعه پديد نياورد، برخداست كه او را در بدترين مكانها [دوزخ ] جاى دهد.(2)

منبع: