بى عاطفگى :

گـرچـه در طـول زمـان و عـرض زمـيـن هـر جـا جـنـگـى اتـفـاق افتاده ، يك يا دو طرفِ درگير بر بـاطـل بـوده انـد، ولى بـه هر حال پديده جنگ جزو ضروريات زندگى بشر شده كه تا كنون گـريـزى از آن نـبـوده اسـت . امـّا جنگجويانى نيز در تاريخ بوده اند كه درميدان جنگ نيز رسم جـوانـمـردى و انـسـانـيت را به جا آورده اند و هرگز شرافت و مروت را در ميدان ،سر نبريده اند ولى آتـش افـروزان بـنـى امـيـه ، در جـنگى ناخواسته و نابرابر، كه بر پاكترين انسان هاى جـهـان تـحـمـيـل كـردنـد، همراه با امام حسين (ع) و يارانش ، عاطفه و مردانگى و مروت و انسانيت و شرافت را نيز به مسلخ بردند و سربريدند و بى عاطفه گى و سنگدلى و درندگى را زنده كـردنـد. بـه راسـتى هيچ قلمى تاب نماياندن آن همه جنايت را ندارد كه دركربلا پديدار شد. آنچه در زير مى آيد، تنها گوشه اى از آن است.نـقـل اسـت ، بـا ايـن كـه شـمـار مردان جنگى جبهه امام حسين (ع)به صد نفر نمى رسيد، سپاهيان يـزيـد در حـدود سـى هـزار نـفـر بـودنـد كـه ايـن ، نـشـان دهـنـده نـابـرابـرى در آن جـنـگ اسـت .(1)

هـمـچـنـيـن بـا ايـنـكـه زنـان و كـودكان نيز در ميان ياران امام حسين (ع)بودند، يزيديان حدود سه شبانه روز آب را بر خيمه هاى امام حسين (ع)بستند.(2)

يزيديان ، پس از پيروزى ، بدن پاك همه شهيدان را در پيش چشم زنان و كودكان مثله كردند و سـرهـاى مـقـدس آنـان را بـر نـيـزه بـردنـد و هـمـراه اسـيـران آل پيغمبر(ص) در شهرها و روستاها گردانيدند.يـزيـديـان ، بازماندگان شهيدان كربلا را با وضعى بسيار رقّت بار، بر شتران بى جهاز سـوار كـردنـد و هـمـچـون اسـيـران نـامـسـلمـان بـراى تـمـاشـاى مـردم بـه بـسـيـارى از شـهـرها بردند.(3)

هـمـچـنـيـن عـصـر عـاشـورا، خـيمه ها را ـ كه تنها پناهگاه داغديدگان جبهه توحيد بود ـ به آتشكشيدند و آنان ، شب يازدهم محرم را بدون هيچ سرپناهى در ميان انبوه دشمنان به سر بردند.

عمر سعد، در روز يازدهم محرم ، پس از دفن كشته هاى جبهه خود، پيكر پاك و مثله شده شهيدان را بـر جـاى نـهـاد و بـه سـوى كـوفـه حـركـت كـرد. پـس از آن كـه اهـل بـيت (ع)را به عنوان اسيران جنگى به مجلس عبيدالله بن زياد آوردند، آن نابخرد به آنان بى احترامى و پرخاش كرد و حتى بر آن شد تا حضرت زينب (عليهاالسلام) و امام سجاد(ع) را به شهادت برساند كه توسط اطرافيانش از انجام چنين جنايتى منصرف شد.

وقـتـى بـازمـانـدگـان شـهـيدان كربلا وارد مجلس يزيد شدند، همه را با طناب بسته بودند و يـزيـد در حـالى كـه اشـعارى كفرآميز زمزمه مى كرد، با چوبدستى بر لب و دهان امام حسين (ع)مـى نـواخـت . ابـوبـرزه اسـلمـى بـه اين كار زشت اعتراض كرد، و فرياد زد: (واى بر تو اى يزيد! آيا با چوب بر دهان حسين مىزنى ؟! من با چشم خود ديدم كه پيامبرلبان او و برادرش حـسـن را مـى بـوسـيـد و مـى فـرمـود: (ايـن دو،سـروران اهل بهشتند، خدا لعنت كند كشندگانشان را!)

هـمـچـنـيـن نـقـل اسـت كـه عبيدالله بن زياد دستور داد دست و پا و گردن امام زين العابدين (ع)را زنـجـير كنند با اين كه آن بزرگوار در كربلا به بيمارى سختى دچار شده بود و هنگامى كه وارد كوفه شد،ايام نقاهت خود را مى گذراند.(4)

منبع: