در تفسير «حليم» گفته‏ اند كسى است كه در عين توانايى، در هيچ كارى  قبل از وقتش شتاب نمى ‏كند، و در كيفر مجرمان عجله ‏اى به خرج نمى‏ دهد. روحى بزرگ دارد و بر احساسات خويش مسلط است.
راغب اصفهاني در «مفردات» مى ‏گويد: حلم به معنى خويشتن دارى به هنگام هيجان غضب است، و از آنجا كه اين حالت از عقل و خرد ناشى مى‏ شود گاه به معنى عقل و خرد نيز به كار رفته، 

قابل توجه اينكه واژه  «حليم» پانزده مرتبه در قرآن مجيد تكرار شده، و غالبا وصفى است براى خداوند جز در دو مورد كه به صورت توصيفى براى حضرت ابراهيم(ع)* و فرزندش اسماعيل** در كلام خدا آمده است، و در يك مورد نيز توصيفى است براى شعيب كه البته از زبان ديگران عنوان شده، نه از بيان مستقيم قرآن.

* سوره هود، آيه 75: (" إِنَّ إِبْراهِيمَ لَحَلِيمٌ أَوَّاهٌ مُنِيبٌ‏").

**سوره صافات، آيه 101: («فَبَشَّرناه بِغُلامٍ حليمٍ»).

منبع:

تفسير نمونه،  ج‏19، ص 110.

ترجمه تفسير الميزان، ج‏17، ص 229.