سلام بايد با صداى بلند و واضح باشد، نه آهسته و نهان. زن و شوهر نبايد اين موضوع را كه اسلام به آن اهميت زياد داده است، كوچك شمرند و كم اهميت گيرند و بگويند: سلام كردن براى بيگانگان است، نه زن و شوهر كه با هم يگانه و نزديكند. 

واعظى مى گفت: دوستى داشتم ثروتمند و مرفه. روزى به من گفت: نمى دانم چه سرى در كار است، كه زندگى من و همسر و فرزندانم با وجود آماده بودن همه گونه وسائل زندگى، روح و نشاط ندارد، در صورتى كه زندگى شما و امثال شما كه يك دهم در آمد و توسعه و رفاه ما را نداريد، پر از شور و عشق و شادى و نشاط است شما از ما بيشتر مى خنديد و گونه هاى شما سرختر است و فرزندان شما با نشاطتر و زنده دل ترند. 

به او گفتم شما با همسرت سلام و خداحافظى مى كنى؟ گفت نه، گفتم حال چند وقتى اين موضوع مهم اسلامى را آزمايش كن. در آنجا سرى تكان داد، به علامت اينكه مثلا من از مرض سل و سرطان مى گويم و او قرص آسپرين تجويز ميكند، ولى چندى بعد تشكر كنان نزد من آمد و گفت: به راستى نصيحت تو معجزه كرد. يك سلام كردن كوچك و ناقابل، در خانواده ما روح و نشاط آورد، وقتى سلام نمى كردم، من در گوشه يى مى نشستم و همسرم دنبال كارهاى خانه مى رفت، ولى از وقتى سلام مى كنم، همسرم مجبور است جوابى بدهد. همين سلام و جواب آسان و بى مايه، اخم و گرفته رويى ما را به نشاط و گشاده رويى تبديل كرد و دهان بسته ما را باز كرد. بعد از سلام و جواب، قهرا سخنى از اين در و آن در گفته شد، غصه ها و ناراحتيهاى بازار و خانه فراموش گشت، خلاصه زندگى افسرده و مرده ما را با يك دستور كوچك رونق و حيات تازه اى بخشيدى و عشق و شور و شعف به خانه ما آوردى. 

اين را هم بدانيد كه سلام كردن مستحب و جواب آن واجب است، پس اگر همسرى سلام كند و همسر وى جوابش ندهد، علاوه بر عواقب وخيم زندگى خانوادگى يعنى اختلاف و كينه و نزاع و جدايى، خداوند عادل در روز قيامت، كسى را كه جواب سلام نداده است، عذاب مى كند.