ترس از مرگ در اكثر مردم وجود دارد. لذا پس از تحليل و بررسى اين مسأله مى بينيم كه ريشه اين ترس را يكى از دو مطلب زير تشكيل مى دهد.
1- بسيارى از مردم مرگ را به معنى فنا و نيستى و نابودى تفسير مى كنند. بديهى است انسان از فنا و نيستى وحشت دارد، اگر انسان مرگ را به اين معنى تفسير كند حتماً از آن گريزان خواهد بود، لذا حتى در بهترين حالات زندگى و در اوج پيروزى، فكر اين مطلب، كه روزى اين زندگى پايان مى يابد، شهد زندگى را در كام آنان زهر مى كند و هميشه از اين نظر نگرانند.
2- افرادى كه مرگ را پايان زندگى نمى دانند و مقدمه اى براى زندگى در سرائى وسيع تر و عالى تر مى بينند اما به خاطر اعمال خود و خلاف كارى ها از مرگ وحشت دارند، زيرا مرگ را آغاز رسيدن به نتائج شوم اعمال خود مى بينند، بنابراين براى فرار از محاسبه الهى و كيفر اعمال، ميل دارند هر چه بيشتر مرگ را به عقب بيندازند. ولى پيغمبران بزرگ خدا از يك سو ايمان به زندگى جاويدان بعد از مرگ را در دل ها زنده كردند و چهره ظاهرى وحشتناك مرگ را در نظرها دگرگون ساخته، چهره واقعى آن را كه دريچه اى به زندگى عالى تر است به مردم نشان دادند و از سوى ديگر، دعوت به «پاكى عمل» كردند تا وحشت از مرگ به خاطر كيفر اعمال نيز زائل گردد، بنابراين، مردم با ايمان از پايان زندگى و مرگ به هيچ وجه وحشت ندارند.(1)

پي نوشت
1. تفسير نمونه، ج 1، ص 414.