ج. عدالت عبارت است از حسن ظاهر، يعنى دورى جستن از گناهان كبيره، به گونه‌اى كه ظاهر احوال شخص به طور ظنّى دلالت كند كه او بناى بر ترك گناه دارد نه آن كه اتفاقاً چند روزى گناه را ترك كرده باشد و مأموم بايد اين حسن ظاهر را احراز كند.
پي نوشت :
استفتاءات ( آيت الله بهجت )؛ ج 2 ، احكام نماز ، نماز جمعه ، س 2476.