سوره توبه، آيه 109: («أَ فَمَنْ أَسَّسَ بُنْيانَهُ عَلى‏ تَقْوى‏ مِنَ اللَّهِ‏ وَ رِضْوانٍ خَيْرٌ أَمْ مَنْ أَسَّسَ بُنْيانَهُ عَلى‏ شَفا جُرُفٍ هارٍ فَانْهارَ بِهِ فِي نارِ جَهَنَّمَ‏»).

" بنيان" مصدرى است به معنى "اسم مفعول" يعنى بنا و ساختمان و "شفا" به معنى لبه چيزى است، و "جرف" به معنى "حاشيه" نهر و يا چاه است كه آب زير آن را خالى كرده باشد، و "هار" به معنى شخص يا ساختمان سستى است كه در حال سقوط است.

مؤمنان به كسى مى ‏مانند كه براى بناى يك ساختمان، زمين بسيار محكمى را انتخاب كرده و آن را از شالوده با مصالحى پر دوام و مطمئن بنا مى ‏كند، اما منافقان به كسى مى ‏مانند كه ساختمان خود را بر لبه رودخانه‏ اى كه سيلاب زير آن را به كلى خالى كرده و هر آن آماده سقوط است مى ‏سازند، همانگونه كه نفاق ظاهرى فاقد محتوا دارد چنين ساختمانى نيز ظاهرى دارد بدون پايه و شالوده. اين ساختمان هر آن ممكن است فرو بريزد، مكتب اهل نفاق نيز هر لحظه ممكن است باطن خود را نشان دهد و به رسوايى بيانجامد.

پرهيزگارى و جلب رضاى خدا، يعنى هماهنگى با واقعيت و همگامى با جهان آفرينش و نواميس آن بدون شك عامل بقا و ثبات است. اما نفاق يعنى بيگانگى با واقعيتها و جدايى از قوانين آفرينش بدون ترديد عامل زوال و فناست. تشبيه فوق با نهايت روشنى و وضوح بى‏ ثباتى و سستى كار منافقان و استحكام و بقاى كار اهل ايمان و برنامه ‏هاى آنها را روشن مى‏ سازد.

منبع:

تفسير نمونه، ج‏8، ص 142.