در باب مسائل مربوط به نماز مسافر به دو مسأله بر مى‌خوريم يكى اينكه رفت و برگشتمان از وطن 8 فرسخ شود تا حكم مسافر پيدا كنيم، ديگر‌ اينكه اگر آن مقدار از شهر دور شويم كه ديگر ديوارهاى شهر را نبينيم و صداى اذان شهر را نشنويم حكم مسافر را پيدا مى‌كنيم مواقعى امكان دارد پيش بيايد كه از ديد مسألۀ اول مسافر نيستيم ولى از ديد مسأله دوم مسافريم مثلا به اندازه 12 كيلومتر از وطن خارج شويم ديگر ديوار شهر را نمى‌بينيم و صداى اذان را نمى‌شنويم لذا توضيح فرمائيد.

جواب:

نتيجۀ دو مسأله فوق اين است كه كسى كه به قصد هشت فرسخ از وطن بيرون رود كه مبدأ هشت فرسخ آخر شهر است وقتى به حدى رسيد كه ديوارها را نمى‌بيند و صداى اذان را نمى‌شنود نمازش را شكسته بخواند و منافاتى در بين نيست.

پي نوشت:

امام خميني(ره)، استفتائات، ج1، احكام نماز، احكام مسافر، نماز مسافر، س236