منظور اين است كه رفتار رباخوار در مورد امر معاش و زندگى به رفتار جن زده و ديوانه‏ اى مى‏ ماند كه خوب را از بد تمييز نمى‏ دهد. يعني رباخوار در اثر تماس شيطان دچار خبط و خطا در تشخيص شده است و نمى‏ تواند خوب و بد، نافع و مضر و خير و شر را از يكديگر تمييز دهد و حكم هر يك از اين موارد را در طرف مقابل آن جارى مى‏ سازد، و اين به آن جهت نيست كه نمى‏ داند خوب و بد كدام است، بلكه از اين جهت است كه زشتى را زيبايى و حسن را قبح و خير و نافع را شر و مضر مى‏ بيند، پس او در تطبيق احكام و تعيين موارد، دچار خبط و اشتباه شده است. براي اين افراد عادى و غير عادى مخلوط شده، عادى آن عملى است كه او عادى بداند، و غير عادى آن عملى است كه او غير عادى تشخيص دهد، عينا مانند شترى كه در راه رفتن مى ‏لنگد، او در عين اينكه خلاف عادى راه مى‏ رود، عادى را مثل خلاف عادت مى‏ پندارد، بدون اينكه اين در نظرش بر آن مزيتى داشته باشد، پس او هيچوقت مشتاق آن نيست كه از خلاف عادت به حال عادى برگردد . همين خبط بين خير و شر باعث شده كه رباخوار فرقى ميان معامله مشروع يعنى خريد و فروش، و معامله نامشروع يعنى ربا نگذارد، و وقتى به او بگويند: دست از ربا بردار و به خريد و فروش بپرداز، بگويد: چه فرق هست ميان ربا و بيع و چه مزيتى بيع بر ربا دارد تا من ربا را ترك كنم، و به خريد و فروش بپردازم، و لذا خداى تعالى به همين سخن رباخواران استدلال بر خبط آنان كرده است.[1]
بنابراين منظور آيه اين است كه رباخواري كه فرق ميان معامله صحيح و غير صحيح را نمي داند، مانند ديوانه وجن زده اي است كه نمي تواند خير و شر را از يكديگر تشخيص دهد.
در مطلبي ديگر مسئله تماس شيطان و جن و ديوانه شدن انسان در اثر اين تماس بطور مفصل بيان شده است.
پي نوشت:
[1] . الميزان في تفسير القرآن، دفتر انتشارات اسلامى جامعه مدرسين حوزه علميه قم، 1417ق،  ج‏2، ص: 410-412