دختر بالغه و رشيده ‏اى به عقد شخصى در آمده و بعد از اجراء عقد از پدرش طلب إذن مى‏ نمايد، ليكن پدر إذن نمى ‏دهد، با اين كه دختر و پسر هر دو كفو شرعى و عرفى يكديگر هستند و دختر ميل تام به زندگى با اين پسر دارد و مى‏ گويد غير از اين پسر با شخص ديگرى ازدواج نمى‏ كند و پدر هم مى‏ گويد كه در مورد اين پسر اصلا إجازه نخواهد داد؛ آيا در اين صورت إذن پدر لازم است يا نه؟ و در فرضى كه إذن پدر لازم شد از پسر إبراء مدّت مى‏ خواهد يا نه؟

ازدواج دختر باكره منوط به إجازه پدر است مگر آن كه با ميل دختر به ازدواج، پدر از ازدواج وى با كفو عرفى و شرعى او ممانعت كند و خوف آن باشد كه كفو ديگرى براى خواستگارى دختر پيدا نشود كه در اين صورت ولايت پدر ساقط است، و در موردى كه ولايت پدر ساقط نيست، صحّت عقد مشروط به إجازه پدر است و اگر پدر إجازه نكند، دختر نمى ‏تواند آثار عقد صحيح را مترتّب نمايد و احوط آن است كه با طلاق در عقد دائم و با إبراء مدّت در عقد متعه از هم جدا شوند گرچه اين احتياط واجب نيست.
پي نوشت:
امام خمينى(ره)، استفتائات، ج ‌3، ازدواج و مسائل مربوط به آن، اذن ولي در ازدواج باكره، س 9