1- جهان‏ بيني به معناي نگرش كلي به هستي و انسان است، كه پاسخ‏گوي سؤالات اساسي انسان مي ‏باشد؛ از قبيل اينكه:
       - آيا جهان آفريدگاري حكيم و توانا دارد، يا خود به خود به وجود آمده است؟
       - آيا جهان غايتي دارد و به سوي هدفي تعيين شده در حركت است؟
       - آيا انسان در اعمال و رفتار خود مختار و مسؤول است يا مجبور و فاقد مسؤوليت؟
       - آيا انسان پس از مرگ نابود مي ‏شود و مرگ به معناي فناي حيات آدمي و يا تغيير شكل حيات انسان است و آدمي حياتي جاودان دارد؟
       - اگر حيات آدمي جاودان است، نيك بختي و شور بختي در حيات پس از مرگ چگونه است و به چه عواملي بستگي دارد؟

2- جهان‏ بيني ‏ها به اعتبارات گوناگوني قابل تقسيم‏ اند كه مهمترين آنها عبارت است از:
           الف) از جهت روش و متد: از نگاه روش شناختي (Methodologic) جهان ‏بيني به چهار دسته تقسيم مي ‏شود: جهان بيني علمي، جهان بيني فلسفي، جهان بيني عرفاني و جهان بيني ديني (وحياني).
            ب  ) از نظر محتوا: از ديدگاه محتوايي جهان ‏بيني به دو دسته تقسيم مي‏ شود: الهي و مادي.

3- بنابراين، به نوع برداشت و طرز تفكري كه يك مكتب درباره جهان و هستي عرضه مي دارد ...اصطلاحا جهان بيني مي گويند.(1)
نكته: جهان بيني اسلامي جهان بيني توحيدي است. توحيد در اسلام به خالصترين شكل و پاكترين طرز بيان شده است. از نظر اسلام خداوند...به همه چيز آگاه است و بر همه چيز تواناست. (2)
در جهان بيني توحيدي اسلامي، جهان يك آفريده است و با عنايت و مشيت الهي نگهداري مي شود؛ اگر لحظه اي عنايت الهي از جهان گرفته بشود نيست و نابود مي گردد...هيچ چيزي نابجا و خالي از حكمت و فايده آفريده نشده است.نظام موجود نظام احسن و اكمل است. جهان به عدل و به حق برپاست. (3)
همچنين انسان داراي شرافت و كرامت ذاتي و شايسته خلافت الهي است. دنيا و آخرت نيز به يكديگر پيوسته است. بطوري كه رابطه اين دو نظير رابطه مرحله كشت و مرحله برداشت محصول است. (4)

پي نوشت ها:
(1)  شهيد مطهري، جهان بيني توحيدي، ص7
(2) همان، ص 18
(3) همان، ص 9
(4) همان، ص 2