به طورى كه از آيات زيادى از قرآن بر مى آيد ورود به قلمرو صالحان، اوج افتخارى است كه ممكن است نصيب يك انسان بشود، و لذا نجواي بسيارى از پيامبران با خداوند،  ورود در زمره صالحان بوده است:

1. حضرت يوسف: بعد از رسيدن به برترين پيروزي هاى ظاهرى به پيشگاه خدا عرض مى كند: توفنى مسلما و الحقنى بالصالحين :(مرا مسلمان بميران و به صالحان ملحق كن ) (يوسف - 101).
2. حضرت سليمان: ايشان نيز با تمام حشمت و جاه و جلالش عرض مى كند: ادخلنى برحمتك فى عبادك الصالحين : (خداوندا مرا به رحمتت در بندگان صالحت داخل كن ) (نمل - 19).
3. حضرت شعيب: آن پيامبر بزرگ هنگامى كه قراردادش با موسى تمام مى شود مى گويد: ستجدنى انشاء الله من الصالحين : (به خواست خدا مرا از صالحان خواهى يافت ) (قصص ‍ - 27).
4. حضرت ابراهيم: نيز هم براى خودش تقاضا مى كند كه در زمره صالحان باشد: رب هب لى حكما و الحقنى بالصالحين (شعراء - 83) و هم تقاضا مى كند كه فرزندان صالحى داشته باشد: رب هب لى من الصالحين (صافات - 100).
در آيات بسيارى نيز هنگامى كه خداوند مى خواهد پيامبران بزرگى را مدح كند آنها را به قرار گرفتن در زمره صالحان توصيف مى نمايد. از مجموع اين آيات به خوبى استفاده مى شود كه صالح بودن، عالي ترين مرحله تكامل يك انسان است؛ تكاملي كه طي آن شايستگى از نظر اعتقاد و ايمان ، شايستگى از نظر عمل ، و شايستگى از نظر گفتار و اخلاق است.

منبع:

تفسير نمونه جلد 16 صفحه250و251.