يوسف صديق مانند ديگر ذريه صالح حضرت ابراهيم از فيض هاي خاص برخوردار بود، اما اين برخورداري به رايگان به دست نيامد و خداوند به گزاف اين موهبت را به ‏آنها عطا نكرد، زيرا كارهاي خدا بر محور حكمت و علم و براساس قابليت هاست. اعطاي اين فضيلت ها براي اين است كه آنها در راه حفظ دين پايدار و استوار بودند، احسان مي ‏كردند وعمل نيك ‏انجام مي ‏دادند: «الله اعلم حيث يجعل رسالته» [1]
برجسته ترين مقامي كه قرآن كريم براي يوسف (عليه السلام) اثبات مي ‏كند، مخلَص بودن اوست. اخلاص درجه عاليه كمال انساني است و بنده مخلَص كسي است كه اولاً صحيفه نفس او را خلوص و محبّت خدا پر كرده و در حرم قلب او غير از خدا راه نداشته و مجالي براي انديشه بد و شيطنت نباشد و ثانياً خدا او را براي خود برگزيده و خالص كرده باشد. همان طور كه خداي سبحان درباره اسحاق، يعقوب و ابراهيم (عليهم السلام) فرمود: «انا اخلصناهم بخالصة ذكري الدار»[2] اينها بندگان مخلَص ما هستند، روي اخلاص يوسف صديق نيزصحه گذاشت و فرمود: «إنّه من عبادنا المخلَصين»[3] او بنده مخلَص خداست، از اين رو گرچه به سنگين ‏ترين آزمون الهي مبتلا شد اما پيروز به در آمد؛ در همه حالات صبور و شاكر بود. نه به ‏احدي متوسل شد، نه حزن و هراسي داشت چنانكه در بحبوحه نشاط جواني با فراهم بودن همه امكانات، دامن خويش را به گناه نيالود.

پي نوشت:

[1] سوره انعام، 124.

[2] سوره ص، 46.

[3] سوره يوسف، 24.

تفسير موضوعي، ج7، ص64-65.