بد دلي و شك علّت هاي متفاوتي دارد, كه به دو منشأ مهم آن اشاره مي شود. بد دلي و شك به شكل بيماري مزمن در مي آيد, بدون آن كه از واقعيت خارجي ناشي شود و در درون بعضي افراد رخنه مي كند و آن ها را بيمار مي سازد.

اين بدترين نوع بدگماني و بد دلي است , زيرا بدون آن كه علت خارجي و منشأ بيروني داشته باشد, فقط يك مرض دروني خواهد شد و فرد آزار خواهد ديد و اطرافيانش را آزار خواهد داد. خيالات و توهّمات و به هم ربط دادن موضوعات نامربوط, از عوامل ايجاد يا تشديد كننده چنين بددلي است .

بد دلي در نوع دوم , منشأ خارجي دارد و به عملكرد فرد مقابل ارتباط مستقيم دارد و بيش تر در بين زن و شوهر ايجاد مي شود. رفتار و حركات مشكوك كه قابل توجيه نباشد و دور از صداقت و پنهان كاري در عمل و يا گفتار و رو شدن موضوعي خلاف كه حساسيت برانگيز باشد و رفتار تصنّعي و خالي از صداقت و يا قربان صدقه رفتن مصنوعي ، از عوامل مهم و تشديد كننده شك و بدگماني به شمار مي آيد.

زن براي آن كه رفتارش موجب بدگماني و بددلي نزد شوهرش نشود, مي بايست در عمل صادقانه برخورد كند واز موارد و مسائلي كه شوهر به آن حساسيت دارد, فاصله بگيرد, مگر آن كه شوهر درخواست هاي غير منطقي داشته باشد.