بدعت،نوعي تصرف در دين، از طريق افزودن يا كاستن شريعت است. بنابراين، نوآوري هايي كه ربطي به دين و شريعت نداشته، بلكه به عنوان يك مسأله عرفي و عادي انجام گيرد، بدعت نخواهد بود (هرچند مشروع بودن آن مشروط به اين است كه ابداع و ابتكار مزبور در شرع محرّم و ممنوع نباشد) . في المثل، بشر از نظر مسكن و پوشاك و ديگر وسايل زندگي همواره دست به نوآوريهايي مي زند و بو يژه در عصر ما بسياري از روشها و ابزارهاي معمول زندگي دگرگون شده و براي نمونه لباس ها و خوراك هاي جديد پديد آمده است. بديهي است همه اينها يك نوع بدعت (به معني نورآوري) بوده، ولي ارتباط به بدعت در شرع ندارد. تنها، چنانكه گفتيم، حلال بودن آنها و استفاده از آنها مشروط به اين است كه مخالف با احكام و موازين شرع نباشد.مثلا، اختلاط زن و مرد بدون حجاب در مجالس و محافل، كه از ارمغانهاي فاسد غرب مي باشد، حرام است ولي بدعت نيست؛ زيرا كساني كه در اين محافل شركت مي كنند، اين كار را به عنوان يك عمل مشروع كه اسلام بر آن صحه نهاده انجام نمي دهند، بلكه احياناً با اعتقاد به اينكه امري مخالف شرع است، روي عدم مبالات تن به اين كار مي دهند. لذا گاه تنّبه يافته و تصميم جدّي مي گيرند كه ديگر در آن مجالس شركت نورزند.و يا چنانچه ملتي روز يا روزهايي را براي موسم شادي وگردهمايي معين كنند، امّا نه به اين قصد كه شرع چنين دستوري داده است، چنين كاري بدعت نيست، هرچند بايستي حلّيّت و حرمت آن از جهات ديگر مورد بحث و بررسي قرار گيرد.از اينجا روشن مي شود كه بسياري از نوآوريهاي بشري در زمينه هنر، ورزش، صنعت و غيره از قلمرو بدعت اصطلاحي بيرون بوده، و آنچه درباره آنها مطرح است مسأله حلال و حرام بودن آن ها از جهات ديگر است كه خود ملاك و مقياس خاص خويش را دارد.

منبع:

(كتاب شيعه و پاسخ به چندپرسش.رضااستادي.ص.105-106)