ج. اگر در وقت، به مقدار نماز مهلت دارد، بايد نمازش را وقتى بخواند كه سالم است وگرنه با عمل به وظيفه فعليّه، نمازش صحيح است. (به مسأله‌ى 312 به بعد مراجعه شود : «۳۱۲» اگر انسان مرضي دارد كه بول او قطره‌قطره مي‌ريزد يا نمي‌تواند از بيرون آمدن غائط خودداري كند، چنانچه يقين دارد كه از اول وقت نماز تا آخر آن به مقدار وضو گرفتن و نماز خواندن مهلت پيدا مي‌كند، بايد نماز را در وقتي كه مهلت پيدا مي‌كند بخواند؛ و اگر مهلت او به مقدار كارهاي واجب نماز است، بايد در وقتي كه مهلت دارد فقط كارهاي واجب نماز را به‌جا آورد و كارهاي مستحب آن مانند اذان و اقامه را ترك نمايد؛ اگر در مراقبتِ آن وقت، عسر و حرج و مشكلي براي او پيش نيايد.).
پي نوشت :
استفتاءات ( آيت الله بهجت )؛ ج 2 ، احكام نماز ، مبطلات نماز ، س 2176.