1- عبداللَّه بن عباس نقل مى‏ كند: هنگامى كه امام حسين (ع) عازم عراق بود، به ديدنش رفتم و به او گفتم: اى فرزند رسول خدا! تو را بخدا سوگند مى‏ دهم كه به عراق نروى و از اين سفر درگذرى.

امام (ع) فرمود: اى پسر عباس! مگر نمى ‏دانى كه خاك عراق جايگاه شهادت اصحاب با وفاى من است؟

گفتم كه: اين خبر از كجا به شما رسيده است؟

فرمود: اين رازى است كه من از آن آگاهى دارم و علمى است كه به من عطا شده است.

2- بيهقى در تاريخ خود نقل كرده كه پيغمبر (ع) به حسين (ع) فرمود: «از براى تو در بهشت درجه ‏اى است كه جز به شهادت به آن نمى‏ رسى». پس حسين (ع) هنگامى كه سپاه دشمن براى جنگ با آن حضرت تجهيز شدند مى‏ دانست كه كشته مى ‏شود، از اين جهت به صبر كوشيد و هرگز بي تابى و ناشكيبايى نكرد تا به سعادت شهادت رسيد، بهترين و والاترين درودها بر او باد.

3- مرحوم علاّمه مجلسى مى‏گويد: امام (ع) هنگامى كه عزم حركت از مدينه را كرد، امّ سلمه نزد امام (ع) آمد و گفت: اى فرزندم! با رفتن خود بسوى عراق مرا اندوهناك مساز، بدرستى كه از جدّت رسول خدا (ع) شنيدم كه مى ‏گفت: «فرزندم حسين را در عراق و زمينى كه آن را كربلا مى ‏نامند، خواهند كشت».

امام (ع) در جواب فرمود: اى مادر! بخدا سوگند كه من از سرانجام اين كار به نيكى آگاهم ولى چاره‏ اى جز ادامه اين راه ندارم، بخدا سوگند مى‏ دانم در چه روزى و در كجا كشته مى‏ شوم و باز مى ‏دانم نام آن كسى را كه مرا خواهد كشت و مى ‏دانم مكانى را كه مرا در آن به خاك خواهند سپرد و حتّى مى‏ دانم چه كسانى از اهل بيت و شيعيانم با من كشته خواهند شد، و اگر در تو اشتياقى هست كه اين منظره را تماشا كنى ببين!، پس امام (ع) با دست مبارك خود به طرف كربلا اشاره كرد، و امّ سلمه بي تابيش دو چندان شد و با گريه و زارى او را به خداى بزرگ سپرد.

4- روايت كرده ‏اند كه: حسين (ع) چون به كربلا رسيد از اسم آن مكان سؤال كرد، به او گفته شد كه اين وادى كربلا نام دارد، فرمود: كرب و بلا است، وقتى با پدرم به صفّين مى‏ رفتيم به اين مكان رسيديم، پدرم ايستاد و از اسم اين زمين پرسيد، در پاسخش گفتند: كربلايش مى ‏نامند، پدرم فرمود: اينجا خوابگاه شتران آنان و اينجا محلّ ريختن خون آنان است، و هنگامى كه از معناى اين جمله پرسش كردند فرمود: همينجا عدّه ‏اى از آل محمد فرود خواهند آمد.

5- امام (ع) در جواب عبداللَّه بن زبير فرمود: بخدا سوگند كه اگر من در سوراخى پنهان شوم، آنها مرا بيرون كشند و به كشتن من فرمان دهند، بخدا سوگند آنها ستمى را بر من روا خواهند داشت همانگونه كه قوم يهود در روز شنبه به نافرمانى و طغيان كوشيدند.

6- روايت كرده‏ اند كه امام حسين (ع) بارها مى‏ فرمود: بخدا سوگند كه اين گروه (بنى ‏اميّه) مرا رها نمى‏ كنند تا آنكه خونم از رگهاى بريده جارى گردد، و چون چنين كنند خداوند كسى را بر آنها مسلّط خواهد كرد كه خوارشان گرداند.

7- ابراهيم بن سعيد كه از همراهان زهير بن قين بود، زمانى كه در ميان راه به ياران امام حسين (ع) پيوست، شنيد كه امام حسين به زهير مى‏ گويد: اى زهير! من از محلّ شهادتم آگاهم - و اشاره به سر مبارك خود كرد - و فرمود: اين را - يعنى سرم را - زحر بن قيس به شام نزد يزيد خواهد برد به اميد آنكه جايزه ‏اى از يزيد بگيرد ولى يزيد به او چيزى نخواهد داد

منبع:

قصّه كربلا‏ فصل دوم/على نظرى ‏منفرد‏