اگر منظورشان از دو شهر، دو فرهنگ متفاوت و فاحش باشد؛ كه تشابه فرهنگي بهتر است.

ولي اگر مي خواهند با دو فرهنگ متفاوت ازدواج كنند، اول بايد دو تا كار انجام دهند: يكي اين كه فرهنگ را بشناسند كه موقع خواستگاري شوكه نشوند و ديگري اينكه قدرت انطباق داشته باشند . اگر كسي اين قدرت انطباق را ندارد ما توصيه مي كنيم اين كار را نكنند.

 ولي اگر منظور اين است كه دو شهري هستند كه دو فرهنگ متفاوت ندارند و يا خيلي فرهنگ هايشان با هم فرق ندارد، اين كاملا سليقه اي است. ما در اينجا نمي توانيم حكمي بدهيم . آدمها با هم فرق دارند. ما آدمهايي را داريم كه مي خواهند با فرهنگ متفاوتي ازدواج كنند تا اين بهانه اي بشود كه با شهر و استان ديگري آشنا بشوند، تا سالي چند بار به مسافرت بروند. ما اينجا حرفي نداريم. ولي كساني هستند كه برعكس همين مسافرت رفتن را سخت مي دانند و هزينه آن هم برايشان مهم است. يا ممكن است وقت برايش مهم است. اين ها سليقه اي است.

دو نكته مهم عرض مي كنم: 

1. دختر خانمي كه مي خواهد با پسري از شهر ديگر ازدواج كند، ببيند چه روحيه اي دارند و چقدر ماماني هستند؟ چقدر با مادر ارتباط عاطفي دارند؟ چقدرمي توانند دوري مادر را تحمل كنند. الان احساس بر شما غالب مي شود و ممكن است بگوييد: مشكلي ندارد . ولي ببينيد چه روحيه اي داريد و فردا دلتنگي نكنيد . اين براي خانم ها است و اگر روحيه تان اين جوري نيست [تحمل دلتنگي نداريد]، من شهر هاي دور را صلاح نمي بينم.

2. و به آقايان هم عرض مي كنم ، الان كه شما شرط را قبول مي كنيد كه در شهري كه زن گرفته ايد بمانيد ، نكند فردا پشيمان بشويد . بعد بخاطر پدر و مادر پيرتان زير قولتان بزنيد و در آن شهر نمانيد. حتي موردهايي داشته ايم كه شرط ضمن عقد هم بوده است ولي نتوانستند به قولشان عمل كنند سعي كنيد در اين مورد هم ، هم كفو و همتاي خود را انتخاب كنيد.

منبع:

پاسخ از حجت الاسلام حسين دهنوي