اين جانب مدّتى با شوهر أوّل زندگى كردم، ايشان بدرود حيات گفت و هيچ أولادى نداشتيم، تمام مال و أثاثيّه خودش را كه در اختيار داشت به من داد و دكّان خوار و بار فروشى داشت و من دكّان را هم فروختم و چند رأس گوسفند هم داشتم. بعد از ده ماه كه گذشت بنده عيال كس ديگرى شدم، تمام أثاثيّه و پول دكّان و پول چند رأس گوسفند را هم به خانه شوهر دوّم آوردم. او نيز دار فانى را وداع نمود. ايشان قبل از من پنج أولاد پنج سال به بالا داشت كه همه آنان داماد و عروس شده ‏اند. حالا پسرهاى ايشان كه در تهران زندگى مى‏ كنند هر هفته مى‏ آيند به محلّ ... يك دكّان نانوائى دارد كه إجاره آن را مى‏ گيرند، و دو دستگاه حياط ساختمانى دارد كه إجاره آنها را هم مى ‏گيرند، و يك حياط ساختمانى آن را بنده نشسته ‏ام و هر روز مزاحم من مى ‏شوند و مى ‏خواهند اين حياط را هم بفروشند، كلّيّه أثاثيّه ‏اى كه از همه رقم قيمتى بوده بنده آوردم توى خانه (منظور خانه شوهر دوّم) كه بعضى از أثاثيّه قيمتى بوده و فروخته شده است. تكليف بنده نسبت به ايشان چيست؟ أولاد هم از ايشان ندارم، بيست سال هم با او زندگى كردم. او زمين مزروعى، چاه عميق، آب قنات و نقدينه پول در بانك صادرات و آب رودخانه هم دارد. خواهشمندم بفرمائيد از اين دارائى شوهرم به بنده مى ‏رسد يا نه؟

زن از زمين و عين ساختمان و اشجار إرث نمى‏ برد، و از قيمت اشجار و ساختمان إرث مى‏ برد، و چاه و قنات حكم ساختمان را دارد، و از آب و سائر منقولات عينا إرث مى‏ برد، و ورثه حقّ دارند خانه را بفروشند و سهم الإرث شما را از قيمت ساختمان آن بدهند، و أموال خودتان اگر عين آن باقى است و [به شوهر مرحومتان‏] تمليك نكرده ‏ايد باقى بر ملك خود شما است.
پي نوشت:
امام خمينى(ره)، استفتائات، ج ‌3، احكام ارث، س 38