امام مهدي (عج) مي‌ فرمايد:

«وَفي إبْنَةِ رَسُولِ اللهِ (صلي الله عليه و آله و سلم) لي أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ» (3)؛

«دختر رسول خدا (صلي الله عليه و آله و سلم) [فاطمه زهرا (سلام الله عليها)] براي من، اسوه و الگويي نيكو است».

شيخ طوسي (رحمه الله) - در كتاب الغيبة - قصّه‌ ي مشاجره‌ ي ابن ابي‌ غانم قزويني با جماعتي از شيعه، درباره‌ ي امر جانشيني امام عسكري (عليه السلام)، را نقل كرده است. ابن ابي‌غانم اعتقاد نداشت كه امام عسكري از خود جانشيني به يادگار گذاشته است. عده‌اي از شيعيان، به حضرت نامه‌اي مي‌نويسند و در آن مشاجره‌اي را كه ميان ابن ابي‌ غانم و جماعت شيعه ايجاد شده، يادآور مي‌شوند.

حضرت، در جواب نامه، به خطّ مبارك خود، بعد از دعا براي عافيت شيعيان از ضلالت و فتنه‌ها و درخواست روح يقين و عاقبت به خيري آنان و تذكر به اموري چند، مي‌فرمايد: «فاطمه‌ي زهرا، دختر رسول خدا، براي من، در اين مسئله، الگوي خوبي است».

در اين‌ كه حضرت چه گفتار يا رفتاري از حضرت زهرا (عليهاالسلام)، را سرمشق خويش قرار داده، احتمال‌ هاي مختلفي بيان شده است. كه در اين‌جا، به سه مورد از آن‌ها اشاره مي‌شود:

1- حضرت زهرا (عليهاالسلام)، تا پايان عمر شريفشان، با هيچ حاكم ظالمي بيعت نكرد. حضرت مهدي (عج) هم، بيعت هيچ سلطان ستمگري را بر گردن ندارد.

2- شأن صدور اين نامه اين است كه برخي از شيعيان، امامت ايشان را نپذيرفته‌اند. حضرت مي‌فرمايند: «اگر مي‌توانستم و مُجاز بودم، آن‌چنان مي‌كردم كه حق بر شما كاملاً آشكار شود به گونه‌اي كه هيچ شكّي براي شما باقي نماند، ولي مقتداي من حضرت زهرا (عليهاالسلام) است. ايشان، با اين كه حق حكومت از حضرت علي (عليه السلام)، سلب شد، ولي هيچ‌گاه براي بازگرداندن خلافت، از اسباب غير عادي استفاده نكرد. من نيز از ايشان پيروي مي‌ كنم و براي احقاق حقم، در اين دوران، راه‌ هاي غير عادي را نمي‌ پيمايم.»

3- حضرت در پاسخ‌ نامه فرموده است: «اگر علاقه و اشتياق فراوان ما به هدايت و دست‌گيري از شما نبود، به سبب ظلم‌ هايي كه ديده‌ايم، از شما مردمان روي‌ گردان بوديم.» حضرت، با اشاره به حضرت زهرا (سلام الله عليها)، مي‌خواهند بفرمايند، همان‌طوري كه اذيت و آزاري كه دشمنان نسبت به حضرت فاطمه (عليهاالسلام)، روا داشتند و سكوتي كه مسلمانان پيشه كردند، هيچ كدام سبب نشد كه ايشان از دعا براي مسلمانان دست بكشند، بلكه آن حضرت، ديگران را بر خود مقدم مي‌داشت، من نيز اين ظلم‌ها و انكارها را تحمّل مي‌كنم و از دل‌سوزي و راهنمايي و دعا و... براي شما، چيزي فرو نمي‌ گذارم.

پي نوشت:

الغيبة طوسي، ص 286، ح 245؛ احتجاج، ج 2، ص 279؛ بحارالأنوار، ج 53، ص 180، ح 9