شخصى، جوانى را براى اين كه فقط روزها در كارهايش به او كمك نمايد، با حقوقى كه راضى مى‏ شود به كار مى ‏گيرد، اين جوان مدّتى كار مى‏ كند، بعد تقاضاى اضافه حقوق مى ‏كند و آن شخص حقوق او را اضافه و او را راضى مى‏ كند، اين عمل سالها تكرار مى ‏شود تا مدّت قريب به ده سال، و حقوق از ماهى سيصد تومان به پنج هزار تومان مى‏ رسد و اين شخص در اين مدّت غير از حقوق مقرّره از هرگونه كمكى به آن جوان دريغ ننموده و اضافه بر حقوق، هر ساله برابر يك ماه حقوق هم به او عيدى مى‏ دهد، اكنون آن شخص در اثر كهولت سن و ضعف مزاج، خود را بازنشست مى‏ كند و چون طبعا ديگر به آن جوان هم احتياجى ندارد، او را جواب مى ‏كند؛ آيا اين جوان شرعا مى ‏تواند ادّعاى دريافت پولى بنمايد يا خير؟
چنانچه در عقد قرارداد شرط دريافت چيزى بعد از پايان قرارداد و عمل نشده، حقى ندارد.
پي نوشت:
امام خمينى(ره)، استفتائات، ج ‌2، اجاره، كار و كارگر، س 50