اخلاص
صحنه عاشورا، صحنه تصفيه خالصان از ناخالصان است. آنها كه از اول به‌قصدي‌غير از رضايت و قرب الهي و عمل به وظيفه، همراه امام (ع) به‌طرف كربلا حركت كردند،هر يك به بهانه‌اي از حضرت جدا شدند و تنها كساني ماندند كه اين راه را خالصانه انتخاب كرده بودند و خلوص خود را در شب عاشورا و روز نبرد نشان دادند.
امام (ع) پيش از شروع حركت از مدينه ضمن خطابه مفصلي كه ايراد كرد، هرگونه شائبه دنياطلبي و رياست خواهي و جنگ قدرت را ردّ كرد و انگيزه خالص «اصلاح ديني و اجتماعي» را مطرح ساخت.
در جاي ديگر، اين‌گونه فرمود: «من هرگز به‌عنوان شورش و خوش‌گذراني، سرمستي، فسادانگيزي يا ستم قيام نكردم، بلكه براي طلب اصلاح و امر به معروف و نهي از منكر قيام كردم».
عابس بن ابي شبيب شاكري كه يكي از اصحاب حضرت است، حمايت خالصانه و الهي خود را از اهل‌بيت پيامبر (ص) در رجزش اين‌گونه بيان مي‌كند:«من با شمشيرم در راه شما تيغ مي‌زنم و جهاد مي‌كنم تا به ديدار خدا بروم و با اين كار جز به پاداش الهي چشم ندوخته‌ام و چيزي نمي‌خواهم».
منبع:
پيام‌هاي عاشورا از زبان عاشوراييان /سيد مجتبي غيوري نجف آبادي