سوره انعام، آيه 127: ("لَهُمْ دارُ السَّلامِ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَ هُوَ وَلِيُّهُمْ بِما كانُوا يَعْمَلُونَ") 

به طورى كه از ظاهر سياق آيات برمى ‏آيد كلمه «سلام» در اينجا به همان معناى لغوى يعنى دور بودن از آفات ظاهرى و باطنى است. و «دار السلام» يعني خانه امن و امان، آن محلى كه در آن هيچ آفتى از قبيل مرگ، مرض و فقر و هيچ غم و اندوهى، وارد شدگان را تهديد نمى ‏كند، نه نزاع و خشونت است و نه رقابت هاى طاقت‏ فرسا، نه تصادم منافع است و نه دروغ و افترا و تهمت و حسد و كينه، بلكه از هر نظر قرين آرامش است و چنين محلى همان بهشت موعود است و جز آن نمى ‏تواند باشد، مخصوصا بعد از آنكه مقيد به قيد "عِنْدَ رَبِّهِمْ" شده است.

اما اولياى خدا در همين دنيا هم وعده بهشت و دار السلام را كه خداوند به آنان داده احساس مى ‏كنند، يعنى دنيا هم براى آنان دار السلام است، براى اينكه اينگونه افراد كسى را جز خداوند مالك نمى ‏دانند، و در نتيجه مالك چيزى نيستند تا بترسند روزى از دستشان برود و يا از فقدان و از دست دادنش اندوهگين شوند، هم چنان كه خداى تعالى در حقشان فرموده:" أَلا إِنَّ أَوْلِياءَ اللَّهِ لا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لا هُمْ يَحْزَنُونَ"[1] و در فكر هيچ چيزى جز پروردگار خود نيستند، و زندگى ‏شان هم در خلوت با او مى‏ گذرد و هم در جلوت و اجتماع. به همين جهت ايشان در همين دنيا هم كه هستند در دار السلام‏ اند، و خداوند ولى ايشان است و آنان را در مسير زندگى به نور هدايت سير مى‏ دهد، همان نورى كه از دلهاي شان تابيده، چشم عبرت بينشان را روشن ساخته است.

پي نوشت:

[1] يونس/62.

ترجمه تفسير الميزان، ج‏7، ص 475.  تفسير نمونه، ج‏5، ص 438.