با توجه به معناى «قدرت»، پاسخ به اين پرسش روشن مى ‏شود. قدرت عبارت است از: مبدأ بودن فاعل مختار، براى كارى كه ممكن است از او سربزند. هر قدر فاعل از نظر مرتبه وجودى، كامل‏تر باشد، داراى قدرت بيشترى خواهد بود و طبعآ موجودى كه داراى كمال بى ‏نهايت باشد، قدرتش نامحدود خواهد بود. امّا بايد توجه داشت كه كارى كه متعلّق قدرت قرار مى‏ گيرد، بايد امكان تحقق داشته باشد. پس چيزى كه ذاتآ محال يا مستلزم محال باشد، مورد تعلق قدرت واقع نمى ‏شود. چنان‏كه نمى ‏توان از پرفسور رياضى انتظار داشت 2*2 را مساوى هفت قرار دهد.

همچنين قدرت داشتن خدا بر هر كارى، بدين معنا نيست كه بتواند خداى ديگرى را بيافريند؛ زيرا خدا، آفريدنى و مخلوق نيست و اگر چيزى آفريده شود؛ خدا نخواهد بود. از اين رو هميشه آفريننده برتر از آفريده مى ‏باشد و نمى‏ تواند همانند آفريننده باشد. به عبارت ديگر اين امر محال ذاتى است و از حوزه تعلق قدرت، تخصصآ خارج است. 

پي نوشت:
محمد تقي مصباح يزدي، آموزش عقائد، ج1، ص99-100.