مي دانيم كه لزوما هر عقيده اي ناشي از تفكر صحيح و درست نيست منشا بسياري از عقايد، يك سلسله عادت ها و تقليدها و تعصبها است. عقيده به اين معنا نه تنها راه گشا نيست كه به عكس، نوعي‏ انعقاد انديشه بحساب مي آيد يعني فكر انسان در چنين حالتي، به عوض‏ اينكه باز و فعال باشد بسته و منعقد شده است و در اينجا است كه آن قوه‏ مقدس تفكر، به دليل اين انعقاد و وابستگي ، در درون انسان اسير و زنداني‏ مي شود.

آزادي عقيده در معناي اخير نه تنها مفيد نيست، بلكه زيان بار ترين‏ اثرات را براي فرد و جامعه به دنبال دارد آيا در مورد انساني كه يك سنگ‏ را مي پرستد بايد بگوئيم چون فكر كرده و بطور منطقي به اينجا رسيده و نيز به دليل اينكه عقيده محترم است، پس بايد به عقيده او احترام بگذاريم و ممانعتي براي او در پرستش بت ايجاد نكنيم؟ يا نه ، بايد كاري كنيم كه‏ عقل و فكر او را از اسارت اين عقيده آزاد كنيم؟ يعني همان كاري را بكنيم كه ابراهيم خليل الله كرد. انتخاب نوع روش و عمق تاثيرگذاري آن بر مخاطبين هدف و غير هدف در اينجا اهميت مي يابد.

منبع :

 مجموعه آثار استادشهيد مرتضي مطهري ، كتاب انقلاب اسلامي با اندكي حذف و اضافه،  ص 8.