معاويه بيست و يك سال با پيامبر خدا جنگ كرد و در سال هشتم پس از فتح مكه از ترس جان مسلمان شد و ما يقين داريم كه سردمداران كفر كه بيست و يك سال با پيامبر جنگيدند و روز فتح مكه اسير شدند و پيامبر همه شان را آزاد كرد، هيچ كدام به حقيقت مسلمان نشدند و اعمال بعدي آنها اين حقيقت را آشكار كرد. آنان همواره در فكر مبارزه با اسلام و تسلط بر مسلمانان بودند و به اين آرزو هم رسيدند و انتقام خود را از اسلام و مسلمانان گرفتند. جناياتي كه حاكمان اموي در حق مسلمانان و به خصوص درباره شيعيان علي(ع) مرتكب شدند، قابل شمارش نيست و هر كدام از اين جنايات، به تنهايي در منفور و ملعون بودن شخص كافي است و نيازي به خبر دادن پيامبر و صحابه صالح پيامبر نيست ولي با اين حال پيامبر خدا و بندگان صالح و اصحاب پاك آن حضرت هم، ملعون و منفور بودن آنها را پيشگويي كرده اند و در كتاب هاي روايت و تاريخ اهل سنت آمده است.

در اينجا ديدگاه شيعه را نمي آوريم چون ديدگاه شيعه درباره معاويه معلوم است و شيعيان معاويه را منفور و ملعون و اهل جهنم مي دانند و كسي را كه با اميرالمومنين علي(ع) جنگيده باشد، مستحق عذاب هميشگي مي دانند.

تنها دسته‌اي از اهل سنت كه به نام ناصبيان و وهابيان (كه در همين قرون اخير بوجود آمده‌اند) به وي ابراز علاقه ‌مي‌نمايند و نه تمام اهل سنت. معاويه نزد اين دسته پس از ابوبكر، عمر و عثمان در درجه چهارم از اهميت قرار دارد. اما ساير اهل سنت در درجه سوم و گاه چهارم اميرالمومنين علي (ع) قرار دارد و نه معاويه. در اينجا برخي از روايات و تاريخ هاي اهل سنت را مي آوريم تا معلوم شود كه معاويه در نزد اهل سنت هم منفور است:

1. ابن ابي الحديد معتزلي كه يكي از چهره‌هاي علمي شناخته شده در ميان اهل سنت است مي‌نويسد: معاويه به كوفه آمد، بالاي منبر رفت و نام اميرالمومنين علي(ع) را آورد و به آن حضرت جسارت كرد. امام حسن(ع) برخاست و گفت: هان! اي كه از علي نام بردي من حسن هستم، پدرم علي است و تو معاويه هستي پدرت ابوسفيان. مادر من فاطمه است و مادر تو هند. جدم رسول خداست و جد تو عتبه. مادربزرگم خديجه است و مادر بزرگ تو قتيله. خداوند از ميان ما دو نفر آن را كه آوازه‌اي محدودتر و حسبي پست تر و در گذشته و حال شرارتي بيشتر داشته و كفر و نفاقي بيشتر لعنت بكند. جماعتي كه در مسجد بودن گفتند: آمين![1]

2. طبري (مشهورترين تاريخ نويس اهل سنت و يكي از بزرگترين آن‌ها) در كتابش مي‌نويسد: عمار ياسر درباره معاويه گفت: معاويه را لعنت بكنيد، خدا او را لعنت بكند و با او بجنگيد زيرا او از كساني است كه مشعل دين خدا را خاموش ساخته و دشمنان خدا را پشتيباني مي كند.[2]

3. پيشوا و امام سنيان حنبلي مذهب به نام «احمد بن حنبل» به نقل از عبدالله بن بريده نوشته‌ است: من و پدرم به دربار معاويه رفتيم، معاويه ما را بر فرش نشاند، بعد دستور داد برايمان خوراك آوردند و خورديم، سپس دستور داد شراب آوردند و خودش از آن نوشيد و جامي هم به پدرم تعارف كرد. پدرم گفت: از وقتي كه شراب حرام شده نخورده ام.[3]

4. مالك و نسائي و ديگر محدثان آورده‌اند كه معاويه تنگي زرين يا سيمين را به مبلغي بيش از ارزش وزن آن فروخت. ابودرداء گفت: من از رسول خدا شنيدم كه فرمود: چنين چيزها را بايد فقط به قيمت وزن آن فروخت، معاويه گفت: ولي به نظر من اشكالي ندارد. ابودرداء گفت: با معاويه چه مي‌توان كرد، من حديث پيامبر را برايش مي‌خواندم و او نظر شخص خودش را مي دهد. من در سرزميني كه تو باشي به سر نخواهم برد. اين را گفت و خود را به عمر بن خطاب رساند و ماجرا را برايش شرح داد. عمر به معاويه نوشت: آن را جز به قيمت وزن آن نفروش.[4]

5. سعيد بن جبير مي‌گويد: ابن عباس در مكه در عرفه بود و از من پرسيد: چرا مردم «لبيلك اللهم لبيك» نمي‌گويند؟ گفتم: از معاويه مي‌ترسند. ابن عباس از چادر خود بيرون آمد و گفت: لبيك اللهم لبيك، گرچه معاويه بدش بيايد. ابن عباس اضافه كرد: خدايا! اينها را لعنت كن زيرا به خاطر دشمني با علي(ع) سنت پيامبر(ص) را ترك كرده اند.[5]

6. معاويه به سعد بن ابي وقاص گفت: تو چرا به علي بن ابي طالب(ع) فحش نمي دهي؟ سعد گفت: چون سه سخن در مورد او شنيده ام كه هرگز به او بد نخواهم گفت و پس از آن سه حديث: منزلت، رايت و مباهله را برشمرد.[6]

7. معاويه به عقيل گفت: علي حق برادري تو را رعايت نكرده ولي من حق خويشاوندي تو را رعايت كردم و از تو خشنود نخواهم شد مگر اين كه بالاي منبر بنشيني و علي را لعنت بكني. عقيل بالاي منبر رفت و گفت: اي مردم! معاويه به من دستور داد علي را لعنت بكنم به همين جهت او را لعنت كنيد، لعنت خدا و هم فرشته ها و همه مردم بر او باد. از منبر پائين آمد و معاويه به او گفت: تو مشخص نكردي چه كسي را لعنت كردي؟ علي را يا معاويه را. عقيل گفت: به خدا قسم يك كلمه كم يا زياد نمي‌كنم و سخن بستگي دارد به نيت گوينده[7]

8. يكي از شرايطي كه امام حسن مجتبي(ع) براي صلح با معاويه تعيين كرد اين بود كه معاويه به علي(ع) بد نگويد. وي پذيرفت ولي هيچ‌گاه به آن عمل نكرد!.[8]

9. بسر بن ارطاه از سرداران معاويه در بصره بالاي منبر رفت و اميرالمومنين علي(ع) را دشنام داد و گفت: اي مردم! هر كس حرف مرا تأييد مي كند، سخن بگويد و اگر حرفم نادرست است مرا تكذيب كنيد. يكي از حاضران گفت: ما تو را دروغگو مي‌دانيم و حرفت را نادرست. بسر بن ارطاه دستور داد آن مرد را خفه كردند. [9]

10. امير المومنين علي(ع) هنگامي كه شاميان قرآن ها را بر نيزه برافراشتند، در سخنراني خود فرمود: اي بندگان خدا! بر من از همه واجب تر است كه دعوت به كتاب خدا را بپذيرم ولكن معاويه و عمرو بن عاص اهل قرآن و اهل دين نيستند. من آنها را بهتر از شما مي شناسم، در كودكي با آنها مصاحبت داشتم و وقتي بزرگ شدند با آنها همنشيني داشتم. آنان بدترين كودكان و شرورترين مردان بودند. اين ها قرآن را بر نيزه ها نيفراشته اند كه آن را قدر نهند بلكه اين كار نيرنگي است.[10]

مطالب فوق تنها بخش اندكي از نكات ثبت شده اهل سنت در مورد معاويه است. جهت مطالعه و كسب اطلاعات بيشتر در اين زمينه مي‌توانيد به كتابهاي زير مراجعه فرماييد:

1- علامه اميني، ترجمه الغدير، جلدهاي 19 و 20 و 21.

2- صاحب يونس، معاويه بن ابي سفيان. در اين كتاب درباره معاويه بحث هاي زيادي مطرح كرده و نشان داده كه معاويه بر اساس منابع و مآخذ اهل سنت، يك فرد منفور است.