از اوائل قرن دوّم لفظ رافضى نام ديگر شيعيان شد. بنابر برخى منابع در زمان قيام زيد بن على (م 122) عده اى از شيعيان كه ديدگاه وى در باب شيخين را قبول نداشتند، او را ترك كرده و زيد بن على آنها را رافضى يعنى ترك كنندگان ناميد. ولى گويا لفظ رافضى به خاطر انكار خلافت شيخين از طرف شيعيان به آنها اطلاق گرديده است[1]. اهل سنّت در كتب رجالى خويش از واژه رافضى به عنوان مذمت شيعيان استفاده مي نمايد.[2]
منابع:
1. بحار الانوار، ج 68، ص 96ـ97. باب فضل الرافضه؛ جعفر سبحانى، الزيديه فى موكب التاريخ، ص 305ـ310؛ مقالات الاسلاميين، ج 1، ص 87.
2. درسنامه تاريخ و عقائد اسماعيليه، مهدي فرمانيان، ص 19